Çirkin olayın akabinde kapılar kilitlendi, otobüs karakola çekildi. Şikayet süreçleri başlatıldı lakin gecenin sonunda tacizci duymaya alıştığımız üzere hür kaldı.
Haber: Onur Durmuş
Tarih 5 Mart 2021. HalkTV.com.tr grubu olarak sabah rutin toplantımızı yaptık. ‘8 Mart Dünya Bayanlar Günü’ ile ilgili bir çalışma yapmamız gerektiği fikri ön plana çıktı. Bahisle ilgili net fikirler ortaya koyduk ve sonraki günle ilgili planlarımızı yaptık. Gayemiz bu manalı günü tüm hassasiyetiyle gözler önüne sermekti.
Siyasal gündemin yoğunluğu içerisinde mesaiyi tamamladık. Ofisten Bahçeşehir’deki meskenime ulaşmak için 17:50’de kalkan çift katlı E-57 otobüsüne bindim. Üst katta orta sıralarda bir yer buldum kendime. Otobüs çok kalabalık değildi. Yanımda oturan öteki bir yolcu yoktu. Çaprazımda ise yeniden tek başına oturan genç bir kız vardı.
Genç kızın yanına oturan erkekten şüphelenmiştim aslında…
Ufak tefek kestirmelerle devam eden seyahatimin 30-35 dakika sonrasında Kuyumcukent tarafında bir duraktan yolcu aldık. Ön tarafta boş yerler olmasına karşın çaprazımda oturan genç kızın yanına 25-26 yaşlarında olduğunu kestirim ettiğim bir erkek oturdu. Bu durum birinci başlarda bana tuhaf gelmişti. Zira otobüsün ön tarafında boş yerler mevcuttu. Bir şeylerden şüpheleniyordum birinci basamakta. Vakit sonra sebepsiz yere kuşkulandığımı düşünüp kendimi rahatlatmaya çalıştım.
“KISIK SESLE KONUŞUYORDU”
Aradan 10 dakika geçmedi ve o genç kız yanındaki şahısa kısık sesle, “Bir bayanın yanında sakın oturma bundan sonra” dedi.
Hiç itiraz etmedi genç erkek. Süratli bir biçimde ayaklandı ve otobüsün ön tarafında öteki bir erkek yolcunun yanına oturdu. Olayı anlamak için göz ucuyla bakıyordum orta sıra genç kıza. Çok canı sıkılmıştı muhakkak ki! Rahatsız olmasın diye de baktığımı aşikâr ettirmemeye çalışıyordum. 17 yaşında olduğunu sonradan öğrendiğim genç kız gerginlikten başını ovalıyordu.
Tüm çekingenliğim ile genç kızın yanına giderek ona “Yanına oturabilir miyim?” dedim. Kendisini korumak için yan koltuğa okul çantasını koymuştu genç kız. Yanıt veremedi bana lakin çantasını kaldırdı benim oturmam için.
“BU BİRİNCİ DEĞİL, 3-4 SEFER DAHA YAPTI”
Bu öykünün kahramanı 17 yaşındaki B.Y. Kıssanın kahramanı B.Y’yi Özgecan ismiyle anlatacağım…
Özgecan’ın yanına oturdum. Korktuğu için konuşup konuşmamak konusunda kararsızdı muhakkak ki…
Ağlamamaya çalışıyordu. Konuşursa ağlayacaktı zira. 30-40 saniye yutkundu ağlamamak için. Ve tam anlatmaya başlayacakken gözlerinden yaş geldi Özgecan’ın… Tahminen bu türlü bir durumda ona dokunmam yanlışsız değildi fakat sırtını sıvazladım Özgecan’ın ve sonra o sihirli kelimeyi söyledim; “Korkma!”
Özgecan inanmıştı o dokunuşun akabinde bana. Ve başladı anlatmaya… “Abi montunu kucağına koyuyor. Sonra benim bacaklarıma dokunuyor” dedi. Sessiz konuşmaya çalışıyordu önde oturan ve kendisini taciz eden şahıs duymasın diye. Sakin ol ve anlat dedim Özgecan’a… Özgecan artık susmayacaktı. Ses tonunu yükseltmeye başlamıştı artık. “Abi bunu birinci sefer yapmıyor. 3-4 kez daha benim yanıma oturup bana dokundu” dedi. Özgecan ağlamaktan konuşamıyordu artık. “Tamam ben halledeceğim” demeye kalmadı ve o tüm otobüsü şaşkına çeviren bağırışa kulak verdik. Başı kapalı genç bir bayandan geliyordu o ses. “Bu adam daha evvel benim yanıma oturup beni de taciz etti” dedi genç bayan. Bir anda buz kesti otobüs.
“YAPILACAK TEK ŞEY VARDI”
Yapılacak tek şey vardı. O.K’yı yerinden kaldırdım. Yakasından tutup sürükleyerek alt kata indirim. Birkaç bayanın yuhalamasının dışında pek de ses yoktu otobüsün üst katında. Olayı anlayamadıkları için reaksiyon vermediklerini düşündüm daha sonra.
O hudutla alt kata indim ve sürücüye yüksek sesle kapıyı açmasını söyledim. “Bu tacizciyi aşağı indirip döveceğim, kapıyı aç” diye bağırdım tekrar sürücüye. İçerdeki bir bayan seslendi bana ve “Sakın kapıyı açmayın, yoksa kaçar” dedi. Bu ikaz çok doğruydu. Çabucak sürücüye seslendim. “Bir karakola sürün arabayı…”
Rahatlığı beni çok geriyordu ancak sakin olmak zorundaydım!
TEM üzerinde olduğumuz için en yakın karakol Ispartakule’de yeni açılan Tahtakale Şehit Abdulkadir Sirma Polis Merkezi’ydi. Otobüs hareket halindeydi ve kaçabilme ihtimaline karşı hala yakasındaydı elim. Bir orta kulağıma gerçek eğilip, “Otobüsteyim işte yakamı bırak” dedi. Çok sinirlendim bu rahat haline. Linç edilmediği için kendini şanslı hissetmeliydi aslında. O.K’nin kulağına da söyledim bu niyetimi. En ufak bir harekette otobüs karışabilirdi zira…
“ÖNCE İNSANIZ SONRA GAZETECİ”
Otobüs ile karakola gittik ve O.K’yi polislere teslim ettik. Bana 35-40 yaşlarında bankacı bir vatandaş eşlik etti O.K’nin kaçma ihtimaline karşı. O da geceye kadar süren şikayet sürecinden beni yalnız bırakmadı. Özgecan ve başka mağdur bayan E.Ş. de şikayetçi olmak için otobüsten indi.
Özgecan ve E.Ş. 10-15 dakika kendilerine gelemedi. Özgecan’ın korkusu bir nebze de olsa azalmıştı.
Ama kararlıydı şikayetçi olma noktasında. Evvel mağdur olan öteki genç bayan E.Ş. girdi karakola, şikayet tutanağı için…
Özgecan ailesini arıyordu lakin ulaşamıyordu bir türlü. Özgecan’ın, 17 yaşında olduğu için Çocuk Şube’ye gitmesi gerekecekti. 1 saat geçtikten sonra ulaşabildi babasına. Babası geldi vakit sonra… Özgecan’ı sakinleştirdi baba bir mühlet… Özgecan’ın babasının telefon numarasını aldım. Daha sonra onlar ayrıldı karakoldan Çocuk Şube’ye gitmek için.
E.Ş. ise şikayet tutanağında tüm yaşanan süreci anlatmış o esnada. E.Ş ile karakolun kapısında biraz sohbet ettik. İkisinin de temeldeki kaygısı birebirmiş aslında. “Korktuğum için kimseye bir şey diyemedim” diyordu.
Olay biraz sakinleştikten sonra hatırladım gazeteci olduğumu. Olayın gerginliği ile fotoğraf çekmek aklıma hiç gelmemişti. Emin Çölaşan’ın ‘Önce beşerim sonra gazeteci’ kitabı geldi aklıma bu sözcükleri yazarken…
Bir fotoğrafa gerek yoktu aslında. Otobüsteki güvenlik kameraları, şikayet tutanakları ve şahitler…
“Sussan olmuyor, susmasan olmaz”
Genç bayan E.Ş. şikayet yazısının fotoğrafını bana gönderdi. Gelişme olduğunda birbirimize haber vereceğimize dair anlaştık ve E.Ş. konutuna gitti. Olayın en yakın şahidi ben olduğum için bilgi tutanağını doldurdum ve saat 22:30 üzere konutuma gittim.
Ertesi gün E.Ş. ile telefonda görüştüm ve moral bozukluğundan işe gidemediğini söyledi.
Karakolda polislerle konuştuğumda ortak bir görüş vardı aslında. Herkes, “Bu çocuğu salmazlar, çok yatar” diye konuşuyordu.
“SERBEST BIRAKMIŞLAR”
Ve malesef makus haber Özgecan’ın babasından geldi. “Çok teşekkürler lakin çocuğu özgür bırakmışlar dedi” baba titrek bir sesle… Söylenecek kelam kalmamıştı daha. Şikayet dilekçesinin fotoğrafını istedim kendisinden ve görüşmeyi sonlandırdık.
Hemen karakola gittim olayın doğruluğunu teyit etmek için. Evet doğruydu Özgecan’ın babasının söylediği..
Oysa Özgecan’ı şikayetçi olması için ikna ederken çok dillendirmiştim ‘yargı’ sözünü…
Merak ediyorum. Babası Özgecan’a söyledi mi O.K.’nin hür bırakıldığını sanki? Ya da söylemeli mi?
Söylerse Özgecan E-57’ye bindiği her gün endişe yaşayacak. Şayet söylemezse bir anda O.K.’yi karşısında görüp büyük bir endişe yaşayacak.
Bu ortada öteki genç bayan E.Ş. ‘Bir gelişme olursa bana haber verin lütfen!” demişti. Ben haber verme hamasetini gösteremedim. Olayı bilen ve haberi okuyan bir yakını varsa haber verebilir mi lütfen?