Sözcü müellifi İsmail Saymaz, bugünkü yazısında Malatya Yeşilyurt Belediyesi’nde yaşanan olayın bir benzerinin yaşandığı Elazığ Akçakiraz Belediyesi’nin lideri ile görüştü.
Saymaz’ın yazısı şöyle oldu:
“Akçakiraz Belediyesi’nin 2019 yılı Kasım ayına ilişkin meclis tutanağına nazaran ‘Almanya ve Türkiye ortasında köprü oluşturmak amacıyla’ Göçmenler Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği ile 1 Kasım 2019’da iş birliği protokolü imzalandı.
‘Geleceğimizi Çöpe Atmayalım’ isimli proje kapsamında Almanya’nın Bremen kentinde etraf ve atık çalışmalarını yerinde görmek ve incelemek maksadıyla ikisi belediyede misyonlu toplamda 48 kişinin 24-30 Kasım 2019’da ağırlanacağı vurgulandı.
AK Partili Belediye Lideri Sabahattin Kaya, ismini vermediği Elazığlı hemşehrisinin aracı olmasıyla protokol imzaladıklarını ve karşılığında ikinci el bir kamyon aldıklarını kabul ediyor. Belirli ki bu metot, ekonomik açından darboğazda olan belediyeler için kaynak ve imkan oluşturuyor.
Akçakiraz, bir kamyonla yetinmiş.
Kim bilir…
Belki diğerleri para aldı.
İktidarın 19 yıllık düzmece cennetinin sıvası dökülüyor. Afganistan, Pakistan, Bangladeş, Irak ve Suriyeli göçmenlerin sığınağına dönen Türkiye, kendi vatandaşlarının kaçmaya çalıştığı bir ülke halini aldı.
Beyazyakalılar, akademisyenler, üniversiteliler ve liseli gençler, yurt dışında bir iş yahut eğitim imkanı bulmanın yolunu arıyor.
Kimileri Edirne, Çanakkale ve Ege’den botlarla, bazıları Malatya ve Elazığ’dan kelamda yurt dışı gezisi ismi altında gidiyor.
Başkan Kaya: Dedik ki iş güç sahibi olsunlar
AK Partili Akçakiraz Belediye Lideri Sabahattin Kaya, 48 kişinin 2019 yılında Bremen’e kaçırılmasına ait sorularımı yanıtladı.
– Almanya’ya 48 kişiyi göndermişsiniz.
Bir dostun hatırına bu türlü bir şey yaptık. Yarısında pürüz çıktı. 20 kişi filan gitti.
– Gidenler döndü mü?
Üçü geri geldi.
– Projeyi kim getirdi?
– Gidenleri tanıyor musunuz?
Üçünü tanıyorum.
– Hepsi Akçakirazlı mı?
Elazığlı. İlçemizden iki kişi var.
– Yani siz çalışmaları için müsaade verdiniz.
Evet. Bu beşerler gidecek, gezecek, imkanı olursa çalışacak. Sonradan duyduk ki bu iş bir dal ve meslek kümesi haline gelmiş. Üç dört kez daha bu türlü teklif geldi. Gündemimize almadık.
– Dönmeyeceklerini biliyor muydunuz?
Bunlar bize dedi ki: “Gideceğiz, alanı göreceğiz, Hoş bir alan çalışmasından sonra gidebilirsek gideceğiz.” Yani gelecekler, anne babalarından müsaade alacaklar. Benim yardımcım ve meclis üyem de gitti. Onlar da tahminen gelmeyebilirdi.
– Nasıl gittiler?
Uçakla. Birebir otelde kalmışlar. Yırtıcı depolamayı ve çöp arıtma tesisini gezdirmişler.
– Bu dernek nerede?
Bilmiyorum.
– Ama protokol yapmışsınız.
Yaptık ancak kimdir, nedir, necidir; çok içinde değilim.
– Elazığ’da mı?
Yok, Almanya’da.
– Hemşehrinizle sonradan konuşabildiniz mi?
Konuştum. “Otelden kaçtılar” dedi. Ben daha üzerine düşmedim.
– İki görevliniz anlamamış mı?
Anlamamışlar. Bizimkiler birkaç gün uzattılar. Eş dost akrabaları gezeceğiz demişler. Son iki üç gün onlardan ayrılmışlar.
– Sizi aradılar mı?
Yok. “Pasaportların hepsi geri gelecek” dediler, gelmedi.
– Listeyi kim yapmıştı?
Ben hiç karışmadım.
– Gidenleri görmediniz mi?
Görmedim.
– Listeyi kim yaptı? Almanya’daki hemşehriniz mi?
Evet.
– Bu bireye çok güvenmediniz mi?
Diyorum ya işte, o denli bir süreçti, bir anda bu türlü geldi, bir haftalık bir görüşmeydi, yoğunluktan geldi geçti.
– Belediye kasasına bir şey girdi mi?
Evet, bir araç aldılar.
– Ne aldılar?
Bir kamyon.
– Fiyatı ne kadar?
100 bin TL.
– Yeni mi?
İkinci el, canım.
– Siz aslında kamyon karşılığında müsaade verdiniz.
Bana da cazip geldi. Nasıl olsa benim işçim de gidecek. Lakin dal haline gelmiş.”